Oorbellen, Paloppo en Gezondheidscheck!

Hey allemaal!

Allereerst dankjewel voor alle lieve berichtjes dat doet me goed. Om een paar van jullie vragen te beantwoorden: er zit geen smaakverschil in de rijst (haha) en ik slaap in een stapelbed!

Ik zit bijna op de helft van mijn verblijf in het weeshuis en ik heb het nog steeds super naar mijn zin. Ik heb weer van vanalles beleefd in de afgelopen weken.

We zijn met Beti (het jongste meisje van het weeshuis) naar de kliniek gegaan om oorgaatjes te laten schieten...Dat dacht ik in ieder geval dat het om schieten zou gaan, maar wat ik even vergat was dat ik in Indonesie ben en niet in Nederland. Eenmaal in de kliniek aangekomen werden we naar een piepklein kamertje gebracht waar de oorbellen geprikt zouden worden.We moesten eigen oorbellen meenemen en die zouden zij er dan in zetten. We zaten daar in de kamer Beti zat op mijn schoot en toen zou het gaan gebeuren. Ik kwam tot de ontdekking dat ze net zo lang met een naald in haar oor zouden drukken totdat er een gaatje ontstond. Het arme kind zat trillend, zwetend en bibberend op mijn schoot. Wat had ik medelijden met het meisje! Wat opmerkelijk was dat het steeds drukker werd in het kamertje. Er stonden ongeveer tien zusters toe te kijken en ik dacht is dit nou zo bijzonder? Wat bleek ze wilde op de foto met mij dus terwijl ze bij Beti de oorbellen aan het prikken waren deed ik een fotoshoot met de zusters, te bizar voor woorden. Uiteindelijk waren de zusters klaar met de oorbellen prikken en konden we terug naar het weeshuis wat een opluchting zowel voor Beti als voor mij!

Een paar dagen na ons bezoek aan de kliniek kwam de leidster Jozzi van het weeshuis naar mij toe en zei dat ze naar huis zou gaan omdat haar neef ging trouwen. Daarna vroeg ze of ik mee wilde naar de bruiloft in haar dorp Paloppo. Natuurlijk wilde ik dat! Dus een week later vertrokken we naar Paloppo met de lokale bus. Met vier vrijwilligers en Jozzi stapten we in de bus en moesten we drie uur rijden. In de bus waren we de enige blanke personen en uit Europa en dus de gehele tijd de bezienswaardigheid. Toen kwamen we aan in Paloppo we gingen naar een mis die buiten was (tijdens mis weer een tropische regenbui!) en daarna kregen we te eten. Ook in dit dorp bleken de ingewanden een delicatesse en wees iedereen de ingewanden aan en keken dan naar ons. Ze leken niet te begrijpen dat we het niet opschepte. Ik hield het maar bij een bordje rijst en een kippenpootje. Nadat iedereen klaar was met eten stonden er nog veel schalen met eten die niet helemaal leeg waren.
Dus wat gebeurde er toen: bijna alle vrouwen openden hun tassen of portomonees en begonnen er super snel eten in te stoppen. Ik kon mijn ogen niet geloven maar het gebeurde toch echt en nog schaamteloos ook.Heerlijk toch een stukje varkensdarm in je portomonee? Achteraf moest ik er wel heel erg om lachen. Die avond gingen we met Jozzi naar het strand en daar bleken een stuk of acht karaokebars te zijn. Super leuk! Dus wij naar de karaokebar, wat hebben we gelachen. Nadat we het eerste lied zongen vertrokken de mensen achter en naast ons ineens. Misschien waren de vier meiden uit Nederland iets te enthousiast?

De ochtend daarna werd Jozzi in de make up gezet en kreeg speciale kleding aan voor de bruiloft. Ze vroegen of wij ook in de make up wilde maar ik zei dat dat voor mij niet hoefde. (Ze gebruiken hier spierwittecreme om witter te lijken omdat ze hun huidskleur niet mooi vinden.)Dus jullie begrijpen mijn beslissing vast als je naar mijn huidskleur kijkt. Daarna naar de ceremonie. En de bruiloft verliep hetzelfde als de vorige bruiloft. Alleen zaten we nu op plastic stoeltjes in een soort van weiland? Alle dames liepen in hun mooiste kleding en naaldhakjes door de modderige drek die zich onder onze stoelen bevond. Maar ook dat leek de normaalste zaak. Na de felicitaties aan het bruidspaar en het eten vertrokken we terug naar Bua. Bij aankomst in het weeshuis waren alle kinderen blij dat we weer terug waren!

Gister vertelde Jozzi mij dat we vandaag naar een ander weeshuis moesten, omdat de gezondheid van de kinderen nagekeken moest worden. Ze vroeg of we mee wilde. Dus wij vonden dat prima. Alle kinderen kregen een t-shirt aan van ons weeshuis omdat het weeshuis waar we heen gingen nogal groot was vergeleken met dat van ons. Met de bus vertrokken we vanochtend naar het weeshuis. Bij aankomst begonnen we met het bijwonen van een mis aangezien zondag de vaste dag is om naar de kerk te gaan. Wij als vrijwilligers werden gevraagd om bij het koor te komen staan dus dat deden we.(we moesten lachen terugdenkend aan de karaokebar) Na de mis vond het nakijken van de gezondheid plaats. Het bleek alleen om de oren te gaan. Alle kindjes moesten op een stoel gaan zitten en dan werd er met een tangetje met aan het uiteinde een haakje rommel uit het oor verwijderd. Bij de meeste kinderen van het weeshuis was de pijn op hun gezicht te zien. Echt rot om te zien. Mij leek het echt niet verantwoord op deze wijze oorsmeer te verwijderen aangezien je veel kan beschadigen met dat haakje. Maar ook nu moest ik niet vergeten dat we in Indonesie zijn. Iedereen was blij toen de check gedaan was en toen we weer naar huis gingen.

Veel liefs vanuit Bua,

Margo