Two months in Bua....Experience for a lifetime!

Lieve allemaal,

Dit zijn mijn laatste dagen in het weeshuis. Dan ben ik er in totaal 2 maanden geweest en wat is de tijd voorbij gevlogen. Ik heb het nog steeds heel erg naar mijn zin en heb de afgelopen weken ook weer veel beleefd.

Een paar weken geleden ben ik met drie andere vrijwilligers gaan raften. We vertrokken in de ochtend en reden ongeveer 2,5 uur over een brokkelige weg (de efteling attracties zijn er niks bij). Eenmaal aangekomen boven op de berg kregen we onze raft-outfit en moesten we ongeveer een uur naar beneden lopen met vele obstakels onderweg(het was een echte surveille tocht, met de peddel die we moesten gebruiken als wandelstok)Wat was ik blij toen we eindelijk beneden aankwamen. Daar stapten we in de boot om te gaan raften. De rivier was rustig die dag dus we hebben heerlijk rond gedobbert over het water. Daarna kwamen we langs een rots waar we vanaf mochten springen echt super eng maar heel gaaf! Aan het einde van de tocht hebben we nog gezwommen in de rivier wat ook een leuke ervaring was met onze helmpjes op en zwemvesten aan.
Een geweldige dag gehad met een super mooi uitzicht. Super ervaring raften in Indonesie!

Een paar dagen nadat we hadden geraft ging ik weer naar school om te helpen met de Engelse les. De avond voordat ik naar school zou gaan belde de docent mij op om te vragen of ik mijn fototoestel mee wilde nemen naar school. Ze vertelde dat er foto's gemaakt moesten worden en vroeg of ik dat wilde doen. Ik vond dat prima dus de volgende dag nam ik mijn fototoestel mee. Bleek op school dat er een belangrijk voorstel gedaan zou worden en dat mijn foto's daarvoor gebruikt zouden worden. Ik vond het wel grappig dat ze die foto's gewoon door een amateurfotograaf laten maken. Dus daar begon ik aan mijn fotoshoot door de school. Eerst moest ik al de kinderen die net ceremonie hadden gehad fotograferen. En daarna de docenten voor het schoolgebouw (ik denk dat lachen verboden is voor de foto want ze keken allemaal zo streng) Daarna moest ik alle kanten van het gebouw fotograferen en als laatste de docenten terwijl ze lesgaven. Het was erg leuk om te doen. De foto's werden bekeken op de computer en naar mijn mening waren er een aantal niet echt goed maar de directrice vond ze fantastisch. En ze zei dat ze helemaal goed waren voor het voorstel.

Na de fotosessie ging ik samen met de Engelse docent naar het klaslokaal om les te geven. Daar kwam ik tot de ontdekking dat de twee laagste klassen waren samengevoegd tot 1 klas omdat er examens waren voor de hoogste klas. Wat dus inhield dat we aan 49 kinderen in totaal les moesten geven. De leeftijd van de kinderen was tussen de 5 en 7 jaar oud. Dat was dus dikke pret voor de kinderen (voor mij en de docent wat minder)
We hebben geprobeerd om de 49 kinderen 70 minuten lang in toom te houden maar dat ging nogal moeilijk aangezien het meer op een circus leek dan op een les. Na de les waren de docent en ik helemaal gesloopt maar de kinderen niet die hadden een van de leukste lessen ooit gehad.

Afgelopen week ben ik naar een ander weeshuis in een andere plaats geweest.Er wonen een paar broertjes en zusjes van kinderen die bij ons in het weeshuis wonen.Omdat ik al bijna 2 maanden in het weeshuis in Bua woon wilde ik graag zien hoe het in andere weeshuizen gaat. We vertrokken met de vrijwilligers en het oudste meisje Irta uit ons weeshuis want haar zusje woont in het andere weeshuis. Daar aangekomen kregen we een rondleiding. En hoorde we dat het weeshuis 74 kinderen heeft (dat is wel wat anders dan 15 kinderen bij ons in het weeshuis) en maar 2 personen aan begeleiding. Ik was lichtelijk in shock. We zagen al de kinderkamers en er waren wel veel verschillen met ons weeshuis. Niet perse beter of slechter maar gewoon anders. Toch zagen de kinderen er allemaal gezond en verzorgd uit en bleek ook dat ze erg zelfstandig waren waardoor ook niet zoveel begeleiding nodig was.

Het was voor Irta erg leuk om haar zusje weer te zien aangezien ze elkaar bijna nooit zien. Ik ben blij dat er weeshuizen zijn in Toraja waar de kinderen kunnen wonen. Want als je van de meeste kinderen de achtergrond weet is het ontzettend verdrietig wat ze allemaal al hebben meegemaakt in het verleden. De weeshuizen bieden ze kans op een goede toekomst. De kinderen missen hun familie erg maar zijn ook blij dat ze in een weeshuis wonen en zo de kans krijgen om naar school te gaan. Veel kinderen gaan hier namelijk niet naar school. Dat is shockerend om te horen als je bedenkt dat in Nederland het de normaalste zaak is dat je naar school gaat. De afgelopen maanden heb ik wel meer shockeren dingen gehoord en gezien. Dat was niet altijd leuk maar ook veel dingen die ik beleefd hebben waren fantastisch!

Dit is mijn laatste blogje vanuit Bua. Ik vond de twee maanden een fantastische ervaring. Ik heb veel geleerd en gezien. De verschillen tussen Indonesie en Nederland zijn enorm. Wat ik het meest bijzondere vond om te zien in Bua is dat mensen hier meer met de dag leven en blij zijn met de kleine dingen in hun leven. Daarnaast zijn ze erg close met hun familie en zorgt iedereen voor elkaar. Ook zijn ze erg gastvrij en maakt het niet uit hoe weinig of veel ze te besteden hebben iedereen is altijd welkom om binnen te komen en ook te blijven eten.
Bijzonder om te zien.
Dus Bua.. Experience for a lifetime!

Volgende week komt Florien en dan gaan we samen drie weken backpacken in Sulawesi en in Borneo.
En dan eindig ik mijn reis op dezelfde plek waar mijn reis begonnen is namelijk op Java in de hoofdstad Jakarta.

Liefs uit Bua,